Valence -Vienne , 17 augustus, 106 km.

een petit dejeuner stond er vandaag voor me klaar op het buitenterras. Koffie in de morgen..dat is lang geleden, maar goed dan heb ik die shot alvast gehad. later pakte ik mijn fiets uit het schuurtje en daar zie ik een gereedschappenkist staan, open, dat nodigt uit: ik hoorde gisteren een geluid, er loopt ‘iets’ aan. Het achterlicht aan mijn bagagedrager. Nic heeft me van nieuwe lichtjes voorzien dus dit kan eraf. De eerste schroef is er altijd zo af … en dan de tweede… met geen mogelijkheid, nou is het hele spul omgebogen en alle rottige dingen eraf. Het loopt niet meer aan! de rest komt wel. Marie- Odile staat al klaar om me en naar de stad te geleiden en wat van de stad te laten zien. Gezellig. Van alle twee heb ik genoten en toen ze uiteindelijk afscheid van me nam, wilde ik zelf de route van de Via Rhona weer oppakken .. maar een oudere man vroeg: “Via Rhona”? Nog even quell direction? en hup daar ging ie me voor. Prachtig…. Dat was gauw gevonden. Weer een mooie route vandaag. Veel bosachtige stukken en dan kun je de naderende herfst al ruiken. Kom ook weer veel mensen tegen en zogauw als ze donker getint zijn , groeten ze uitbundig, veel gezelliger dan op de route.

Rond een uur of 12 lekker koffie en een stuk ‘óntbijtkoek’ met rum en mandarijnen. daar ken ik op vooruit. nadat ik net weer op de fiets zat, zie ik dat jonge stel weer, op een bankje met hun lunch. gezwaaid. Dan verderop staan er een heel stel bij een routebord en ik vond het er wel gezellig uit zien dus: foto.. weer ontspon zich een heel gesprek en wer getrakteerd op chips.. op die ontbijtkoek.. nou ja!.

Echt een mooi stuk van de Via Rhona, weer heel afwisselend, en onverwacht. Het gaat toch weer aardig naar de 100 kilometer lopen vandaag..Maar Vienne is in zicht , Isabelle, mijn WShost , had me voor de telefoon al gezegd dat ze niet thuis zouden zijn, maar ik kon op het terras gaan zitten en daarna zou zij om 7 mijn diner klaarmaken.

Ja is helemaal voor elkaar, bij een supermarkt koop ik een fles wijn voor de host en wat biertjes , ik kan me redden… het adres in Google Maps gezet en er op aan… huh? Moet ik dat steile pad op???? dat pad wat {bijna} nooit wordt gebruikt, grote kiezels en gras.. Bij de buren geprobeerd te vragen, niet thuis, daar loopt een mevrouw met een hond.. nou ga die andere weg maar op , dan komt U daar.. maar dat ging maar verder van mijnm pijl, en zij noemde toch een andere naam ook.. terug maar weer. Bij een autosloperij waar net allemaal mensen naar binnen waren gereden , ben ik maar eens gaan vragen. Drie telefoons erbij, twee mannen , vier vrouwen en allemaal zeiden ze wat anders. Maar dan zegt er één mevrouw dat ik wel om kan rijden, maar dat duurt langer. Ik kan toch beter dat verdomde pad nemen, dat ging een stuk vlugger. Want het was echt daarboven!! Nou ja dan weet ik tenminste dat het goed komt… dus ik die fiets de berg op , elke twee meter even stoppen, maar daar kwam toch een einde aan. Dan weer gewone weg en dan gaat het helemaal volgens Google.. het huis! Was ik blij dat ik Isabelle’s naam op het bordje zag… terras , biertje op en Nic maar eens bellen.. lekker rustig zo.

Tegen 7 komt het gezin thuis en krijg ik in dat grote huis een ‘eigen appartement’ met bad in de badkamer. Daar ga ik maar eens in, Is niet zo gek voor mijn voeten even te weken.

Om 8 uur wordt ik geroepen en staat er een heerlijk diner op tafel, Het zijn muziekmensen allemaal , Patrick is zelfs muziekonderwijzer. bovendien spelen ze allemaal een instrument. De zoon van 16 en dochter van 9 ook.. weer een heel andere wereld.