Gisteren hadden we wel dat voedsel opgehaald, maar dat werd de hele dag vervoerd in een busje. Net als de bagage. Ik sprak nog met die chauffeurs, het leek mij voor hen een saaie dag! Maar dat was HELEMAAL niet zo! De mooiste dag zelfs! Zoals ik spierpijn had van het fietsen, hadden zij spierpijn van het zitten. Toch verwonderlijk, want dit volk heeft bijna het zitten tot cultus verheven.

Maar vandaag gaat het totaal anders!! Ben ik bijna elke dag vroeg wakker , vanmorgen versliep ik me bijna. Bij deze Lodge had Laurence onderdelen aangekregen die hij had laten bezorgen vanuit Kampala. Een Eurpese kwaliteit i.p.v.de inferieure die er nu aan zit. Hij is even bezig. We nemen vandaag weer zelf de bagage mee, en Daan en Frank nemen de officiele route , die vertrekken alvast.,

Laurens heeft voor mij een heel ander traject. Van die kleine dorpjes met kleine heuvels , heftig en veel watergeulen. Veel kindertjes die Mzungu! Mzungu! schreeuwen, dat gaat als een geluidslint door een dorp. En ook dit traject gaat zeker niet vanzelf! Maar ik geniet!

Onder de middag laat ik bij een restaurantje de stoelen op het buitenterras zetten, verbazing alom, nee, de tafel kan niet naar buiten..wordt een stoel bijgezet met extra dienbladen en we genieten onze lunch daar. Fantastisch! Op zo'n hoek van de straat, met een sçhuin ook op de winkeltjes ertegenover, naaiwinkeltjes stoffen en prachtige batiks. Laurence gaat er eens even heen, onderhandelen over een batik. Komt ie na een kwartiertje aanlopen , 2 lappen, over elke arm 1, leek op een echte verkoper. Lachen en ja ik heb er 1, zijn in Congo gemaakt, ligt hier vlakbij. Ok die heb ik alvast. In Entebbe zijn die veel duurder natuurlijk. Vraag hem ook nog wat ie denkt over die vreselijke operatie bij jonge meisjes.... die vraag brandde op mijn lippen natuurlijk. Was hij niet voor zei hij , maar het is de cultuur van het land,zei hij, en haalde zijn s houders op...zijn vrouw had het niet gehad. En als hij een dochter zou krijgen, werd dat niet gedaan. Mooi...ach ja je moet ergens over praten, toch?

Dan komen we weer op asfalt, rijden we een stuk die de andere 2 ook hebben gereden, maar de zon is best aanwezig en dat asfalt is heet , die heuvels kan ik bijna nog slechter hebben alsdat andere stuk, dus heeft ie weer een zijweg voor me... gelijk een stuk beter. Hier geniet ik toch echt veel meer. L. schreeuwt wel af en toe : Lia!!! Naar links!" Als er een brommertje of auto van achteren komt , denk vaak dat mijn route over hele weg kan uitzoeken.... Maar ik zeg later eens tegen hem, dat ik soms weleens het idee heb dat ik zijn kantoor fiets, hij fietst bijna de hele tijd met zijn telefoon aan zijn oor. Kunstenaar.

We komen weer bij een grote splitsing. Dat is genoeg zegt hij..... oh.... ja, is ook goed, maar het was zo fijn.... hij besteld Badobadoos. Maar houd ook een truck aan van een Gorillatrekking. Veel gorillas in de buurt. Hij kende de man niet, was wat wantrouwig, maar ik 'mocht' toch met hem mee! De man was een leider bij die Gorillatrekkings en vroeg natuurlijk als eerste of ik daarvoor kwam? "No,way", zei ik, "ben ik helemaal niet nieuwsgierig naar." Nou! Dat was tegen het zere been! Daar kwam iedereen voor zei hij, de grootste gorilla gemeenschap van de werled hadden ze hier...etc, etc, Nou ik hoef niet. Daarna ontspon zich toch een fijn en leuk gesprek. Hij had drie dochters en wou absoluut niet meer. Want ja als je ze een goede opleiding wil geven... mooi.

Zijn we in een dorpje, komt een blanke met een fiets naar de auto toe, ik draai het raampje open, hij zegt : "zit er in deze auto een jongedame die door Oeganda fietst en Daan Frank kent?" Ja, dat laatste wel, zeg ik, maar dat eerste niet! En dan fietst ie voor ons uit om ons te brengen bij een logeerhuis voor Medici die bij dit plaatselijke ziekenhuis komen werken.

Frank en Daan waren er al , hadden een heftige dag gehad, maar genoten en ik ook!

Het eerste wat Laurens aan mij vroeg: " Was die chauffeur goed voor je?" Ik heb hem gerustgesteld en gezegd dat ie mij natuurlijk in raar mens vond dat ik NIETS had met gorilla's, maardat we als vrienden uit elkaar gingen.

Onze fietsen werden schoongemaakt, onze kleding gewassen...Inde avond gedineerd in het ziekenhuis, en daarna een rondleiding...afsluitend : de vraag voor een donatie...natuurlijk...