Vanochtend mijn “hol’ weer uitgekropen, deze tent stond onder de bomen en was behoorlijk donker van binnen. De enige luxe was een wazig lampje… ecologisch he? Maar dus het geluid van de generator wel de hele tijd. Hier stond zowaar een blanke man achter de bar, aan zijn spraak te horen, en zijn haar, kwam ie uit Ierland of Noord Engeland. Maar nee! Het was een Rus, was zelfs geboren in Siberie! In de Corona tijd is ie even terug geweest, maar weer heel gauw teruggekomen..

Na het ontbijt hebben we een bushsafari op de fiets gedaan. Alhoewel ik het niet echt voor die dieren ben gekomen, was dit vanmorgen wel heel leuk, voor al als je ineens vlak voor een groot mannetjesdier staat, even geen idee hoe hij ook alweer heette… zebra’s, vogels, apen, maar geen giraffen, die waren ons wel beloofd. Die horen oorspronkelijk ook niet in. Ze zijn wel geimporteerd geworden, vanuit de buurlanden, maar ook weer verdwenen. Jammer. De mannen, die toch altijd jongens blijven zijn nog aan het jagen geweest, achter een groep zebra’s aan.. vonden ze leuk.

Ik ben nog even uitgegleden met mijn fiets, op een prikkelbosje, waarvan de prikkers nog geen prikkers waren.( gelukkig).

Net weer op het camp en het begint te regenen. Nog even douchen en dan in het busje. Vanaf hier is het 5 uur rijden naar Entebbe, maar we gaan onderweg Frank afzetten!

Frank heeft een oud buurmeisje wonen in Oeganda, Famke, zij heeft een huis in Kampala, maar zit elk weekend hier bij haar schoonouders. Dat dorpje ligt op de weg naar Entebbe. Zij heeft Frank uitgenodigd om 2 dagen ook daar te komen. Maar dat is echt midden in het dorp. Hij heeft de hele tijd er al moeite mee, dat ie opvalt als ie door een dorpje fietst, een “Mzungu, Mzungu “ de hele tijd! Hij wil niet graag in de belangstelling staan… en HOE zal dat huis zijn? Zou ie niet beter in een hotel gaan? Moeilijkheden, moeilijkheden… Ik had hem die morgen nog verteld dat als ik dat buurmeisje zou zijn, ik alles zou regelen om hem zoveel mogelijk op zijn gemak te stellen. Zij weet hoe hij is en hoe het bij ons is.

Frank is hier ook met een reden, hij is een inzameling gestart omdat Famke een dovenschool wil beginnen, ze is een doventolk. Maar als je een inzameling start, is het ook het beste om daar zoveel mogelijk ruchtbaarheid aan te geven… dat is ook weer buiten zijn comfortzone….. elke dag kwam ie wel met een andere moeilijkheid op de proppen.. Famke echter heeft een heel programma voor hem, o.a. mee naar de kerk van haar man op zondag. Leuk, denk ik, Frank niet! Die had mijn verhaal gehoord dat ik onverwachts naar voren werd geroepen… dus WIL ie al helemaal niet mee… En zijn dure fiets. Hoe komt die weer - onbeschadigd- op het vliegveld??? Maar Famke, die ook weer met de bus gaat, veegde dat zo van tafel….Tijdens het eten werd het hoe langer hoe hilarischer, Laurens zag al een boek voor zich, titel: “ Frank in the Village.” Dan lachte Frank mee… net als die boer met kiespijn….

Laurens stond al even in contact met de man van Famke, en voor Frank er erg in had kwam die man al langszij rijden in een dorpje, Frank was verbluft! Weer moeilijkheden die als sneeuw voor de zon verdwenen..maar het dorp waar ie echt zijn moest , is nog 10 kilometer verder. Frank nu achterop de Bado Bado… in het dorpje zien we Famke, ik moest vreselijk naar de wc… ( natuurlijk) dus vraag dat gelijk. “ Famke legt me uit dat het een hurktoilet is… ja, dat had ik wel gedacht….loop haar achterna, zij heeft een sleutel in haar hand. Het heeft al 2 uur geregend hier, prut, prut… we glijen,lopen naar een betonnen gebouwtje. 6 ijzeren deuren, allemaal op slot met een hangslot. Famke maak er 1 open, 1 donkergrijze kleine ruimte, met een gat, stinken! Als de deur dicht gaat is het aardedonker! Dus Famke houd de deur op een kier en de schare kindertjes op afstand. Ik moest vreselijk maar toch duurt het even… dan gaat de deur weer op slot en glijen we terug naar het restaurant.. waar langs de kant een spiegelwand zit met , daarvoor een plank en stoelen ervoor.. dus als je zit te eten , kijk je naar je eigen…. Ach ja, ‘s lands wijs ….we lieten hem daar achter, maar wat hadden de Daan en ik met hem te doen….48 uur….

We nemen een omweg naar Entebbe, dan gaan we met de pont, is veel korter als in de file staan op de ‘snelweg’ … de laatste gaat om 5 uur… halen we dat? Midden in het dorp wordt er veel geschreeuwd en misbaar gemaakt! Gelukkig reageert de chauffeur gelijk! Er hangt een kabel nogal laag over de weg…onze fietsen staan bovenop!!!! Dat loopt weer goed af… ja, net te laat, voor die gratis boot, maar als je betaald! gaat er nog 1, ja ook die zat weer meer dan vol! Ons eerste en laatste onderkomen voelt weer vertrouwd.