Thuis....

Het is vandaag de 29ste, aparte dag, (Nic zijn verjaardag) vooral nu ik deze dag begin op Entebbe Airport. Alles is met de nodige problemen ingecheckt : de fietsdoos moest weer open!!! En dan geen plakband meer hebben… ik had mijn rolletje helemaal leeggeplakt.. maar ze zouden zorgen dat ie in Amsterdam kwam, zal mij benieuwen.

Twee heerlijke dagen gehad bij ViaVia. Gewoon gelummeld… gepraat met mensen, de 27ste nog even de stad in, naar een Mall. Daar bij KFC, die daar een heel chic restaurant had, zag ik pracntig gebak staan, na deze fietstochten zonder 1 gebakje, was dat net aan de beurt dacht ik zo. Heerlijk, en grooot!

Schuin tegenover me zat een oudere Indiase mevrouw, die alle versierselen op en om had die deze dames kunnen hebben, maar ze woonde in Leicester! Natuurlijk. Aan dwe andere kant schuin tegenover, zat een Oegandese mevrouw,met haar kind. Voor haar kind had ze wat besteld, voor haarzelf niets. Ik ben lekker aan het smikkelen, komt i eens de manager naar haar toe, begint het e.e.a. in haar oor te fluisteren, haar gezicht stond bang en schuldbewust… ik heb haar een kopje thee aangeboden, die ze heel blij aannam. De bedrijfsleider ging weg… wat er nu was? Ging in het Oegandees he? Maar ik kreeg er geen goed gevoel bij. Nog met een Bajo bajo door de stad gereden, maar niet bijzonder. Het mooie plekje wat Viavia heeft ingenomen in deze stad is het helemaal waar om te relaxen. Wat ik dan ook lekker doe. In eerst instantie zou ik, nadat ik daar net was aangekomen, al om 1 uur weg gaan naar het vliegtuig. Dat vond ik jammer, en gevraagd of er wat bijkon. Dat kon, niet de volgende dag maar twee dagen later. Hebben ze maar voor 1 nacht meer geboekt! Nou ja, net toen ik naar de receptie zou lopen, kwam ik Rolf tegen, die gingen eerder in de avond al weg, de kamer was tot de volgende avond geboekt… dus daar heb ik gebruik van gemaakt, top.

Op het vliegveld een gedoe met mijn fietsdoos. Die fiets was al keurig ingepakt maar, kon niet door de xray! ze wilde bewijzen dat erin zat,wat ik zei dat erin zat! Dus: Weer open, kijken, het gereedschapzakje open, dicht en dan overal zoeken naar plakband! Weer dicht. Gelukkig ik kan verder.. loop nog wat, kijk nog wat, en ga zitten wachten. Komt er iemand naar me toe van de bagageafhandeling, of ik mee kan komen: die doos moet weer open, ze willen er zeker van zijn dat erin zit wat er staat dat erin zit! Ik mee naar de krochten van het vliegveld, wel gevraagd of ze ook plakband hadden, en een schaartje, ja allebei! ( schaartjes zat zag ik, grote box met allemaal ingenomen scherpe voorwerpen! Natuurlijk!) Laat er nou toch weer inzitten wat ik zei dat erin zat! En ook het gereedschapstasje weer open…

Toen ik terug kwam kon ik gelijk doorlopen en gaan zitten in het vliegtuig. Buiten zie ik heel lang mijn fiets nog staan, maar dan toch: als allerlaatste mag ie ook mee, fijn.

Na een lange en voorspoedige vlucht stond schoonzoon Arie geduldig te wachten en heeft me aan het eind van de middag keurig thuis afgeleverd..

Een ervaring rijker, blij dat ik het heb gedaan!

Van het ecologische Camp naar Via Via Guesthouse.

Vanochtend mijn “hol’ weer uitgekropen, deze tent stond onder de bomen en was behoorlijk donker van binnen. De enige luxe was een wazig lampje… ecologisch he? Maar dus het geluid van de generator wel de hele tijd. Hier stond zowaar een blanke man achter de bar, aan zijn spraak te horen, en zijn haar, kwam ie uit Ierland of Noord Engeland. Maar nee! Het was een Rus, was zelfs geboren in Siberie! In de Corona tijd is ie even terug geweest, maar weer heel gauw teruggekomen..

Na het ontbijt hebben we een bushsafari op de fiets gedaan. Alhoewel ik het niet echt voor die dieren ben gekomen, was dit vanmorgen wel heel leuk, voor al als je ineens vlak voor een groot mannetjesdier staat, even geen idee hoe hij ook alweer heette… zebra’s, vogels, apen, maar geen giraffen, die waren ons wel beloofd. Die horen oorspronkelijk ook niet in. Ze zijn wel geimporteerd geworden, vanuit de buurlanden, maar ook weer verdwenen. Jammer. De mannen, die toch altijd jongens blijven zijn nog aan het jagen geweest, achter een groep zebra’s aan.. vonden ze leuk.

Ik ben nog even uitgegleden met mijn fiets, op een prikkelbosje, waarvan de prikkers nog geen prikkers waren.( gelukkig).

Net weer op het camp en het begint te regenen. Nog even douchen en dan in het busje. Vanaf hier is het 5 uur rijden naar Entebbe, maar we gaan onderweg Frank afzetten!

Frank heeft een oud buurmeisje wonen in Oeganda, Famke, zij heeft een huis in Kampala, maar zit elk weekend hier bij haar schoonouders. Dat dorpje ligt op de weg naar Entebbe. Zij heeft Frank uitgenodigd om 2 dagen ook daar te komen. Maar dat is echt midden in het dorp. Hij heeft de hele tijd er al moeite mee, dat ie opvalt als ie door een dorpje fietst, een “Mzungu, Mzungu “ de hele tijd! Hij wil niet graag in de belangstelling staan… en HOE zal dat huis zijn? Zou ie niet beter in een hotel gaan? Moeilijkheden, moeilijkheden… Ik had hem die morgen nog verteld dat als ik dat buurmeisje zou zijn, ik alles zou regelen om hem zoveel mogelijk op zijn gemak te stellen. Zij weet hoe hij is en hoe het bij ons is.

Frank is hier ook met een reden, hij is een inzameling gestart omdat Famke een dovenschool wil beginnen, ze is een doventolk. Maar als je een inzameling start, is het ook het beste om daar zoveel mogelijk ruchtbaarheid aan te geven… dat is ook weer buiten zijn comfortzone….. elke dag kwam ie wel met een andere moeilijkheid op de proppen.. Famke echter heeft een heel programma voor hem, o.a. mee naar de kerk van haar man op zondag. Leuk, denk ik, Frank niet! Die had mijn verhaal gehoord dat ik onverwachts naar voren werd geroepen… dus WIL ie al helemaal niet mee… En zijn dure fiets. Hoe komt die weer - onbeschadigd- op het vliegveld??? Maar Famke, die ook weer met de bus gaat, veegde dat zo van tafel….Tijdens het eten werd het hoe langer hoe hilarischer, Laurens zag al een boek voor zich, titel: “ Frank in the Village.” Dan lachte Frank mee… net als die boer met kiespijn….

Laurens stond al even in contact met de man van Famke, en voor Frank er erg in had kwam die man al langszij rijden in een dorpje, Frank was verbluft! Weer moeilijkheden die als sneeuw voor de zon verdwenen..maar het dorp waar ie echt zijn moest , is nog 10 kilometer verder. Frank nu achterop de Bado Bado… in het dorpje zien we Famke, ik moest vreselijk naar de wc… ( natuurlijk) dus vraag dat gelijk. “ Famke legt me uit dat het een hurktoilet is… ja, dat had ik wel gedacht….loop haar achterna, zij heeft een sleutel in haar hand. Het heeft al 2 uur geregend hier, prut, prut… we glijen,lopen naar een betonnen gebouwtje. 6 ijzeren deuren, allemaal op slot met een hangslot. Famke maak er 1 open, 1 donkergrijze kleine ruimte, met een gat, stinken! Als de deur dicht gaat is het aardedonker! Dus Famke houd de deur op een kier en de schare kindertjes op afstand. Ik moest vreselijk maar toch duurt het even… dan gaat de deur weer op slot en glijen we terug naar het restaurant.. waar langs de kant een spiegelwand zit met , daarvoor een plank en stoelen ervoor.. dus als je zit te eten , kijk je naar je eigen…. Ach ja, ‘s lands wijs ….we lieten hem daar achter, maar wat hadden de Daan en ik met hem te doen….48 uur….

We nemen een omweg naar Entebbe, dan gaan we met de pont, is veel korter als in de file staan op de ‘snelweg’ … de laatste gaat om 5 uur… halen we dat? Midden in het dorp wordt er veel geschreeuwd en misbaar gemaakt! Gelukkig reageert de chauffeur gelijk! Er hangt een kabel nogal laag over de weg…onze fietsen staan bovenop!!!! Dat loopt weer goed af… ja, net te laat, voor die gratis boot, maar als je betaald! gaat er nog 1, ja ook die zat weer meer dan vol! Ons eerste en laatste onderkomen voelt weer vertrouwd.

Van Lake Buyoni naar het Leopardrest camp

In een busje gaan we vandaag naar ons volgende adres. Een ecologisch adres, het Leopard Rest Camp, dat betekent dat er weer niet veel zal zijn, heel ecologisch…

Het wordt een mooie rit. Langs soms een drukke weg. We rijden door een grote stad Kabbala. De gateway naar Congo. Gaan gelijk even pinnen. Dan veranderd ons uitzicht onwijs. Hier zijn er mensen met boerderijen! De huizen daarbij zijn ook best groot. Zijn veel Longhorns in deze contreien.Hier en daar gemixt met Hollandse koeien. Maar ook kassen, waar bloemen geteeld worden.

Geluncht bij een hele uitspanning, waar ook een museum bij was, veel geleerd over de verschillende stammen hier en dat die stammen toch behoorlijk de dienst uitmaken hier. Het is echt niet de bedoeling dat je met iemand van je eigen stam trouwt. Dat wordt heel goed uitgezocht. De jonge vrouw die in het museum ons heeft rondgeleid, daar was 12 koeien voor betaald! Ze zal dus uit een rijke clan komen, je leven ziet er echt heel anders uit als geen enkele koe hebt..Het is eigenlijk wel apart dat de ‘moderne’ tijd zolang heeft geduurd voor dat vaste grond kreeg. Ik bedoel daarmee, dat ‘de beschaving’ zoals dat hier oprukt, heel veel lijkt op de tijd waarin ik ben opgegroeid. Dan niet met clans, maar toch, het was notdone dat je met een ander geloof trouwde, en ook een boerendochter trouwde met een boer…, is best wel wat vergelijkbaar. Natuurlijk maakt ook het gebied waar we zijn, verschil. De omgeving waarin Laurens is opgegroeid, is een groot verschil, met de omgeving waarin onze chauffeur van vandaag is opgegroeid. Die is nu 28, en heeft van zijn vader te verstaan gekregen dat hij een huis moet gaan kopen. Want het is echt “not done” om een vriendinnetje zijn vaders huis binnen te brengen, om de nacht door te brengen. Een potentiële vrouw kan ie alleen maar zijn eigen huis binnenbrengen, en die moet dan ook nog van de juiste clan zijn…ja, ook hier is een eigen leven opbouwen niet zomaar wat. Superinteressant, die inside informatie. ( nu ik dit opschrijf, zijn er heel wat apen om heen!)...

We worden later weer hartelijk ontvangen op dat Leopard Rest Camp. We dineren weer met Rolf en Belinda, die we gisteren ook ontmoet hebben. Maar vanavond gooit Rolf nogal wat gespreksonderwerpen op tafel, die nogal diep gaan….maar wel interessant! Weer een topdag…

In een busje gaan we vandaag naar ons volgende adres. Een ecologisch adres, het Leopard Rest Camp, dat betekent dat er weer niet veel zal zijn, heel ecologisch…

Het wordt een mooie rit. Langs soms een drukke weg. We rijden door een grote stad Kabbala. De gateway naar Congo. Gaan gelijk even pinnen. Dan veranderd ons uitzicht onwijs. Hier zijn er mensen met boerderijen! De huizen daarbij zijn ook best groot. Zijn veel Longhorns in deze contreien.Hier en daar gemixt met Hollandse koeien. Maar ook kassen, waar bloemen geteeld worden.

Geluncht bij een hele uitspanning, waar ook een museum bij was, veel geleerd over de verschillende stammen hier en dat die stammen toch behoorlijk de dienst uitmaken hier. Het is echt niet de bedoeling dat je met iemand van je eigen stam trouwt. Dat wordt heel goed uitgezocht. De jonge vrouw die in het museum ons heeft rondgeleid, daar was 12 koeien voor betaald! Ze zal dus uit een rijke clan komen, je leven ziet er echt heel anders uit als geen enkele koe hebt..Het is eigenlijk wel apart dat de ‘moderne’ tijd zolang heeft geduurd voor dat vaste grond kreeg. Ik bedoel daarmee, dat ‘de beschaving’ zoals dat hier oprukt, heel veel lijkt op de tijd waarin ik ben opgegroeid. Dan niet met clans, maar toch, het was notdone dat je met een ander geloof trouwde, en ook een boerendochter trouwde met een boer…, is best wel wat vergelijkbaar. Natuurlijk maakt ook het gebied waar we zijn, verschil. De omgeving waarin Laurens is opgegroeid, is een groot verschil, met de omgeving waarin onze chauffeur van vandaag is opgegroeid. Die is nu 28, en heeft van zijn vader te verstaan gekregen dat hij een huis moet gaan kopen. Want het is echt “not done” om een vriendinnetje zijn vaders huis binnen te brengen, om de nacht door te brengen. Een potentiële vrouw kan ie alleen maar zijn eigen huis binnenbrengen, en die moet dan ook nog van de juiste clan zijn…ja, ook hier is een eigen leven opbouwen niet zomaar wat. Superinteressant, die inside informatie. ( nu ik dit opschrijf, zijn er heel wat apen om heen!)...

We worden later weer hartelijk ontvangen op dat Leopard Rest Camp. We dineren weer met Rolf en Belinda, die we gisteren ook ontmoet hebben. Maar vanavond gooit Rolf nogal wat gespreksonderwerpen op tafel, die nogal diep gaan….maar wel interessant! Weer een topdag…

Van Ruhija naar lake Buyoni

Aan het meer van de duizend vogels...

In de ochtend ben ik toch meestal de eerste aan de ontbijttafel, ook later met het klaarmake van de fiets. Laurens had het me even uitgelegd hoe te rijden en ik kon al weg. Naar beneden.... niet voor lang , rottige weg, en omhoog, en als ik dan niet eens de 5 km haal, kan ik maar beter lopen.... dat is al gauw dus. Mijn hart gelijk als een razende te keer, je kunt ook niet even langzaam beginnen.. de eerste die me voorbij komt is Daan, zoals het hoort, hij is de jongste. Lekker een stukje naar beneden: harde ondergrond en geulen en rotsen.. weer om hoog en daar is Frank: of ie wat van me moet overnemen...... eh... daar ben ik niet zo van, maar hij staat erop, dus "lief Frank!" Overpakken dus... daar is ook Laurens, en stopt een busje, een camera erin, stopt, mensen stappen uit, en stellen zich voor. De nationäle t.v is een uitzending aan het maken over toerisme in Oeganda, een kolfje naar Laurens zijn hand: vertelt wat ie allemaal doet en dat ie nu een leuke groep met mij als zijn oudste deelnemer, etc, etc. Foto's foto's... en eindelijk kan ik mijn been weer over het zadel gooien en kan ik weg: onder applaus!!

Het gaat lekker dit stuk, beetje omhoog... beetje meer naar beneden, super. Een kruising, waar het rotspad weer eens veranderd in asfalt, het is niet warm, dus genieten. Op dit kruispunt proberen allemaal straatverkopers hun waar te slijten en ben ik blij als ik ook Laurens weer zie , die zijn telefoongesprekken weer af heeft, en de richting wijst. Hij gaat zich nog even te buiten aan die snacks.

Lekker fietsen dit, op en neer, toch ook af en toe lopen, prima. Oh ... weer reclame op een pand, voor een drugshop! GODS HELP staat er, en daaronder: DRUGSHOP. Ja, ZOIETS had ik eerder gezien, en me daar zeer over verwonderd; dat vind ik zo met elkaar botsen! Dus: ik stop en neem een foto! Berg mijn camera weer op , en daar komt een jonge vent naar buiten: razen en tieren! Dat ik had ZIJN property op de foto genomen en nu wilde hij GELD! Ik zou het op allerlei socials zetten en dat MOEST betaald worden!!! No way, zei ik, en fiets weg.... maar dan zie ik Laurens! Was weer een kruispunt... en die gaat gelijk in discussie met die man. Het kwam er op neer dat hij in dat dorpje de rust bewaakte en ook daarvoor aangesteld was, officieel! Laurens vroeg naar bewijzen , waarop er gelijk gefloten werd door hem, en zijn 'compaan' er ook aan kwam.... wat een heisa!!! Stomme foto, ik stond daar maar stoicijns te wezen.... Maar Laurens nam het hoog op:

Vorig jaar is er in het Victoriapark een stel vermoord, dat park waar wij doorheen zijn gefietst! En dat is een rel geworden in dit land: het toerisme wordt een grote bron van inkomsten en MOETEN worden beschermd, hij belde zijn contacten.... die op hun beurt weer belde .. en ondertussen die 'eigenaar' maar opnam, de "vriend" echter, die wat onvast op zijn benen stond, vroeg maar aan ons of we hier "werk" van wilde maken, want dat zou hem weer in de problemen brengen, etc, etc... en uiteindelijk werd Laurens gebeld door een 'Hot shot' bij de politie en mocht ikverder fietsen naar onze lunchplek, waar gelukkig! Frank nog zat. Het werd namenlijk kouder, en hij had mijn warme kleding.

Ook Laurens kwam met het laatste nieuws, Frank ertrekt voor de laatste grote heuvel en Laurens en ik nemen een boot naar ons resort vandaag, over het diepste meer van Oeganda, 90 meter. Lijkt een pracntig resort... maar de tenten hebben vandaag geen douches en toiletten, camping dus...

Maken kennis met andere Nederlanders, en eten in de avond met elkaar! Tijdens het diner, neemt Laurens het woord: prijst onze groep.! Dat we vanaf uur 1 gelijk met elkaar overweg konden en elkaar respecteerden, terwijl we elkaar dus helemaal niet kenden..dat ie bijna nog ooit deze samenhang had meegemaakt... terwijl wij dachten dat het gewoon was... . " nee" zei hij, " want ik voel me ook deel van de groep, en dat gebeurt bijna nooit... nou ja!! Mooie afsluiting van toch weer een mooie dag.

Daggie vrij!

Ja, gewoon een dagje hier, hier in dit plaatsje. Lekker even wat ronddwalen en ik ga na het ontbijt met Mellon, een hulp hier, naar de Church in dit ziekenhuis. Jawel ik wil dat wel eens meemaken. Het is maar een service van een half uur, veel te kort volgens Mellon, zij wil wel 5 uur!! Dat verdiend the Lord zei ze! Maar nu moet ze werken en dan heeft ze geen tijd. . Dus na het ontbijt gewoon gaan... we zijn bezig met zingen , klappen en luisteren, e dan wordt mijn naam genoemd, moest naar voren komen en vertellen wat ik kwam doen en waarvandaan.. er werd aandachtig geluisterd! Aan het eind heb ik gezegd dat " I was thankfull to the Lord that I could do what I did on my age!" Applaus dus!!

Wat geinternet, mijn tas was kapot, een slipper kapot, is allemaal weer gemaakt. Lunch, dan met Mellon naar de Batwa Pigmes. Een oude bevolkingsgroep die in deze bergen leefden. Dansen en laten zien hoe ze leefden vroeger, verkoop van souveniers... Alles was weer gemaakt, dan gaan we met de auto naar Ruhija. Daan had vanmorgen een Gorillatrekking, die was al vroeg op pad. Frank is, nadat ook zijn tas gerepareerd was, vertrokken op de fiets naar hier. Allemaal weer een goede en gezellige dag.. morgen allemaal fietsen.

Van de EnjojoLodge naar Bwindi CommunityHospital ( als gast ) 58 km.

Gisteren hadden we wel dat voedsel opgehaald, maar dat werd de hele dag vervoerd in een busje. Net als de bagage. Ik sprak nog met die chauffeurs, het leek mij voor hen een saaie dag! Maar dat was HELEMAAL niet zo! De mooiste dag zelfs! Zoals ik spierpijn had van het fietsen, hadden zij spierpijn van het zitten. Toch verwonderlijk, want dit volk heeft bijna het zitten tot cultus verheven.

Maar vandaag gaat het totaal anders!! Ben ik bijna elke dag vroeg wakker , vanmorgen versliep ik me bijna. Bij deze Lodge had Laurence onderdelen aangekregen die hij had laten bezorgen vanuit Kampala. Een Eurpese kwaliteit i.p.v.de inferieure die er nu aan zit. Hij is even bezig. We nemen vandaag weer zelf de bagage mee, en Daan en Frank nemen de officiele route , die vertrekken alvast.,

Laurens heeft voor mij een heel ander traject. Van die kleine dorpjes met kleine heuvels , heftig en veel watergeulen. Veel kindertjes die Mzungu! Mzungu! schreeuwen, dat gaat als een geluidslint door een dorp. En ook dit traject gaat zeker niet vanzelf! Maar ik geniet!

Onder de middag laat ik bij een restaurantje de stoelen op het buitenterras zetten, verbazing alom, nee, de tafel kan niet naar buiten..wordt een stoel bijgezet met extra dienbladen en we genieten onze lunch daar. Fantastisch! Op zo'n hoek van de straat, met een sçhuin ook op de winkeltjes ertegenover, naaiwinkeltjes stoffen en prachtige batiks. Laurence gaat er eens even heen, onderhandelen over een batik. Komt ie na een kwartiertje aanlopen , 2 lappen, over elke arm 1, leek op een echte verkoper. Lachen en ja ik heb er 1, zijn in Congo gemaakt, ligt hier vlakbij. Ok die heb ik alvast. In Entebbe zijn die veel duurder natuurlijk. Vraag hem ook nog wat ie denkt over die vreselijke operatie bij jonge meisjes.... die vraag brandde op mijn lippen natuurlijk. Was hij niet voor zei hij , maar het is de cultuur van het land,zei hij, en haalde zijn s houders op...zijn vrouw had het niet gehad. En als hij een dochter zou krijgen, werd dat niet gedaan. Mooi...ach ja je moet ergens over praten, toch?

Dan komen we weer op asfalt, rijden we een stuk die de andere 2 ook hebben gereden, maar de zon is best aanwezig en dat asfalt is heet , die heuvels kan ik bijna nog slechter hebben alsdat andere stuk, dus heeft ie weer een zijweg voor me... gelijk een stuk beter. Hier geniet ik toch echt veel meer. L. schreeuwt wel af en toe : Lia!!! Naar links!" Als er een brommertje of auto van achteren komt , denk vaak dat mijn route over hele weg kan uitzoeken.... Maar ik zeg later eens tegen hem, dat ik soms weleens het idee heb dat ik zijn kantoor fiets, hij fietst bijna de hele tijd met zijn telefoon aan zijn oor. Kunstenaar.

We komen weer bij een grote splitsing. Dat is genoeg zegt hij..... oh.... ja, is ook goed, maar het was zo fijn.... hij besteld Badobadoos. Maar houd ook een truck aan van een Gorillatrekking. Veel gorillas in de buurt. Hij kende de man niet, was wat wantrouwig, maar ik 'mocht' toch met hem mee! De man was een leider bij die Gorillatrekkings en vroeg natuurlijk als eerste of ik daarvoor kwam? "No,way", zei ik, "ben ik helemaal niet nieuwsgierig naar." Nou! Dat was tegen het zere been! Daar kwam iedereen voor zei hij, de grootste gorilla gemeenschap van de werled hadden ze hier...etc, etc, Nou ik hoef niet. Daarna ontspon zich toch een fijn en leuk gesprek. Hij had drie dochters en wou absoluut niet meer. Want ja als je ze een goede opleiding wil geven... mooi.

Zijn we in een dorpje, komt een blanke met een fiets naar de auto toe, ik draai het raampje open, hij zegt : "zit er in deze auto een jongedame die door Oeganda fietst en Daan Frank kent?" Ja, dat laatste wel, zeg ik, maar dat eerste niet! En dan fietst ie voor ons uit om ons te brengen bij een logeerhuis voor Medici die bij dit plaatselijke ziekenhuis komen werken.

Frank en Daan waren er al , hadden een heftige dag gehad, maar genoten en ik ook!

Het eerste wat Laurens aan mij vroeg: " Was die chauffeur goed voor je?" Ik heb hem gerustgesteld en gezegd dat ie mij natuurlijk in raar mens vond dat ik NIETS had met gorilla's, maardat we als vrienden uit elkaar gingen.

Onze fietsen werden schoongemaakt, onze kleding gewassen...Inde avond gedineerd in het ziekenhuis, en daarna een rondleiding...afsluitend : de vraag voor een donatie...natuurlijk...

Dwars door het Safaripark

Daar gaan we dan echt, met zijn allen op stap. Eerst over asfalt, en bergaf, dan inkopen doen voor de lunch en snacks. Er is in het park zelf niets te koop.

We fietsen nog ‘gewoon’ over asfalt, als we over de evenaar gaan. Is natuurlijk wel even een dingetje, maar een foto is genoeg. Maar daarna wordt het echt: we rijden in het park, op zoek naar de WILDLIFE…Maar de weg zelf is een wasbord!! Mijn hemel, ik begrijp eigenlijk niet dat de drie anderen tijd hebben om die dieren te zien!! Ik ben maar bezig mijn weg te vinden, tussen die stenen door. Maar wat dieren betreft wordt ik op de hoogte gehouden, dat is mooi. Gelukkig is Frank lang en ziet gauw het wild, maakt bovendien mooie foto's. Dus dat komt wel goed. Frank en Daan hebben elkaar aardig gevonden, sfeer is prima in ons groepje. Klagen wel een beetje dat er weinig dieren zijn, maar dan : onder een bruggetje: een olifant zich aan het wassen: majestueus!! Vlakbij een hele groep.

Even verder: een Caterpillar! die de weg aan het schrapen is, het wasbord wordt strakker en strakker….opeens ASFALT! en suizen we naar beneden…eh…dat duurt niet lang. Weer een Caterpillar, maar deze woelt de weg om Nu zakken we in de klei en stenen…gaat er ook nog een sprinkler overheen….is ‘maar’ een halve kilometer….dan is het wasbord weer terug. Na onze voorlaatste rust, krijgen Frank en Daan de zegen om te gaan….Laurence blijft natuurlijk bij mij…stopt vaak, hij belt vaak en behandelt veel zaken op de fiets.

Jee……wat was ik moe na deze 100 km…pijn in mijn liezen!!!! Naar de W.C. gaan deed al zeer…later tijdens eten zakte het zo weg..

Dat bied perspectief!! Maar …er gaan altijd Bodaboda's (van die motortjes)

Opgelost?

Vandaag fietsen , ongeveer 60 km. Lekker om erin te komen. Gaat wel goed, maar er is toch wat met mij trapper… niet heel vervelend , maar toch. Zal blij zijn als die fiets helemaal goed is, en ja, hij heeft echt een goede beurt gehad voor deze vakantie. We hadden er net zo’n beetje 10 kilometer opzitten, toen Laurens zoiets als een smid ziet. Stoppen, vragen , wat ie allemaal doet, ik vind ALLES prima. Gaat ook nog op een brommer naar de stad…. Ik ziet voor die ‘winkeltjes’ de een helpt de ander, en opeens loopt de oudere man, 60, naar mijn fiets, haalt een trapper eraf, kijkt op de binnenkant van de schroefdraad, zegt :” DEZE ZIT AAN DE VERKEERDE KANT, DIT IS DE RECHTER!!!!” Laat dat dus mijn eigen schuld zijn geweest! Iedereen die me heeft geholpen is verder gegaan op mijn fout! Maar NIEMAND heeft dat tegen mij gezegd…..hij ging er wel rottig in, maar ik zou er NOOIT bij nadenken dat dat zo’n groot PROBLEEM zou kunnen worden. Het werd altijd voor me gedaan he?

Wel al met al heeft dat 3 uur geduurd… voordat we weer verder konden fietsen, ik heb evengoed genoten daar hoor, de meest mensen spreken toch engels, net als die man van 60. Er liep ook een schattig grietje rond, anderhalf ongeveer. Dat was zijn jongste dochter zei hij. 40 had ie er nou. Maar zei ik , dan kunt U ze toch nooit een goede opleiding meegeven, maar dat was helemaal niet nodig , zei hij, hij leefde naar de wetten van God: “ Gaat heen , en vermenigvuldig!” Hij sprak er later tegen Laurence ook schande van dat ik er maar 3 had….

We fietsen weer een stuk, het wordt loeiheet…zoeken, en vinden, een lekkere lunchplek. Waar ik tijdens het wachten toch bijna in slaap viel! Maar die lunch viel goed, het werd al wat later, en we hebben 3 brommertjes besteld. 1 voor 2 fietsen, 1 voor mij , met bagage en 1 voor Laurence en bagage, Volgens mij kneep Laurence ze behoorlijk uit, heftige discussies in ieder geval, Maar hij kan het niet uitstaan dat ze toeristen zo afzetten… weer een goede overnachtingsplek, lekker en gezellig weer gegeten, en morgen wordt het echt fietsen…..